Dag 13 . Donderdag 31 januari. Jaipur ( pink city) 23 graden Celcius

Namasté

Vanmorgen ( helaas) afscheid moeten nemen van ons hotel in Ranthambore NP. Een flinke rit ( 4 uur) naar Jaipur staat ons te wachten. Om 10.00 in de auto gestapt, en rond 14.15 zijn we aangekomen bij ons hotel in Jaipur. Onderweg was het wederom een voornamelijk landbouwgebied. Weer veel koolzaad, boomgaarden met guave en tarwesoorten. De chauffeur stopte bij een kraampje langs de weg waar ze guave verkochten en liet ons er een proeven. Erg lekker met een heel eigen smaak die met geen ander fruit is te vergelijken.

En ook hier weer onvoorstelbaar creatieve verplaatsing van goederen. Voor die balen zit een kleine tractor, een houten bak met een 2 takct motor, plof,plof,plof    

 En dan Jaipur; een voor onze begrippen grote stad met ongeveer 5 miljoen inwoners.  Het is de hoofdstad van de deelstaat Rajathan.  Jaipur , betekend vorstendom  (in verschillende perioden ook bekend als Dhundhar, Kachwaha of Amber), een vorstendom in India van de 10e tot de 19e eeuw. Jaipur wordt ook wel the Pink City genoemd.

Sawai Jai Singh II was een briljant geleerde, staatsman en mecanas .Een mecenas, ook wel patroon genoemd, is een persoon die als beschermheer of -vrouwe van kunstenaars, geleerden of sporters optreedt door hen van financiële middelen te voorzien, zodat ze zich zorgeloos kunnen wijden aan hun scheppend werk, wetenschappelijk onderzoek of sportieve loopbaan. De functie van een mecenas heet mecenaat. Hij is meestal welgesteld, zodat hij zich het financiële offer kan veroorloven. De begunstigde artiest, wetenschapper of atleet wordt in dit verband protegé genoemd. Op 11 jarige leeftijd kreeg hij van de Mogolkeizer Aurangzeh (waar Aurangabad naar is vernoemd ) de titel "Sawai" ( één-en-éénvierde) metafoor voor een buitengewoon mens. Met hulp van een Bengaalse bouwmeester, Vidyadhar Chakravarty , liet  Jai Singh een nieuwe hoofdstad ten zuiden van Amber bouwen, die hij Jaiur ( Stad van de Overwinning) noemde. De bouw begon in 1727 en nam zes jaar in beslag. Jaipur is omgeven door versterkte muren met zeven poorten en bestaat uit een geometrisch raster van straten en pleinen en is een prachtig voorbeeld van een geplande stad. De oude stad , wat dus nu Pink City heet , is opgedeeld in 9 blokken waarvan 2 het Koninklijk Paleis beslaan. 

Dus alles wat men nu in de stad ziet , is van na 1727. De oorspronkelijke stad , en residentie van de koninklijke familie , is dus vanuit Amber Fort verplaatst naar wat nu de oude stad is. Op een kaart is goed te zien dat de oude stad is ommuurd. Toen in de stad alles was volgebouwd , is men verder het dal in gaan bouwen ( wat men nu de nieuwe stad noemt) Er kon ook maar naar een kant worden gebouwd, achter het paleis beginnen de bergen, en het is natuurlijk onmogelijk dat er werd gebouwd in een gebied dat hoger was dan het paleis. 

Na het droppen van de koffers werden we door een gids rondgeleid door de bazaars . De bazaar is van oudsher onder te verdelen in verschillende straten. Voor ieder ambacht is een straat, vaak met de naam van het ambacht. Hieronder zo'n naambord.

 Zo is er een straat voor potten en pannen (vaak  van koper) voor bruidskleding, en trouwkaarten, eten en drinken en  juweliers. Op verschillende plaatsen hebben we streetfood geproefd, de gids nam ons alleen daar mee naartoe waar het volgens hem veilig genoeg was om iets te eten. En tot nu toe geen last gehad. 

Hierboven een tentje waar ze pakodes maken en verkopen. Een vegetarisch hapje , warm uit de pan, het was heerlijk!

En niet te vergeten Kulfi, een heel stevig ijs. Ook lekker.

Ook nog chutney geproefd en gekocht. Onze favoriet , de mango chutney werd alleen in dit winkeltje gemaakt. Ja, aan de koolhydraten ontkom je hier niet hoor!

Het meest in het oog springend was wel het gedeelte waar trouwkleding werd verkocht. Een kleurenexplosie, en een drukte van belang. In de winter wordt er volop getrouwd, dus er werden goede zaken gedaan.

Zelfs met trouwkaarten pakt men hier flink uit. Zowel met de kleding als met de versierde paarden als met de uitnodigingen wilde men vroeger, maar ook vandaag de dag laten zien hoe rijk men is. Gids vertelde dat je kaarten kon kopen van 5 roepie maar ook van 500 000. 

De bazaar bestaat uit een façade , in het vierkant gebouwd. Rondom die façade zijn winkeltjes , maar je kunt ook her en der de smalle straatjes inlopen, en daar zijn ook allemaal winkeltjes. Die straatjes zijn vaak erg smal, met een wirwar aan voetgangers en brommers die er doorheen zigzaggen. En van laag hangende electriciteitskabels, we moesten regelmatig bukken. 

De façades zien er meestal erg mooi uit. Gedecoreerd zoals ze dat vroeger al deden. Soms zat er achter een toegangspoort een tempel. We hebben veel tempels gewijd aan Ganesh gezien. De god met het olifantenhoofd, maar ook aapgod Hanuman( zie hieronder)

En een Ganesh tempel. Iedere hindoe die een voertuig koopt, of dat nou een fiets of een auto is, laat deze meteen na aankoop zegenen in een Ganesh tempel. Ook onze chauffeur heeft een beeldje van Ganesh op het dashboard staan .

De voorzijde van een woon-werk pand, is vaak rijk gedecoreerd, soms zelfs met fraaie fresco's . Daarachter een deur naar de winkel of werkruimte , boven werd gewoond. De straatjes zijn zo smal omdat het zomers erg heet kan worden . 45 graden in de zomer is heel normaal, en door de gebouwen dicht tegen elkaar aan te bouwen kreeg de zon minder kans om in de huizen te schijnen. Hieronder een voorbeeld van een erg fraaie woning. 

Zoals op de foto hierboven te zien is, bestaat er geen dak bovenop de galerij, zo kon men binnen toch genieten van de buitenlucht zonder teveel hinder te hebben van de zon. Het voelde er inderdaad heerlijk koel. 

De wandeling werd afgesloten bij het paleis der winden ( Hawa Mahal ) . Een prachtig mooie façade die iedereen wel een keer op een foto heeft gezien denk ik. De kunstminnaar Sawai Pratap Singh liet het in 1799 bouwen. De rijk bewerkte roze gevel, een gelaagde, barokachtige compositie van uitspringende ramen en balkons met opengewerkte schermen is het symbool van de stad geworden. Het gebouw is vijf verdiepingen hoog, slechts één vertrek diep en heeft muren van maar 20 cm diepte . Het is zo ontworpen dat de gesluierde haremvrouwen ongezien de levendige straattaferelen kon bekijken. De aan Krishna opgedragen Hawa Mahal ziet er in de verte uit als de mukut ( kroon) die dikwijls  het hoofd van de god siert. We zien hem nu terwijl het donker is en vanaf de overkant van de straat wordt beschenen. Morgenochtend zien we hem in het ochtendlicht.