Dag 11. Maandag 29 januari . Garh Himmat Singh. 24 graden Celcius

Namasté

Na een goede nachtrust een ( voor ons doen) laat, rooftop ontbijt om 9.30. Heerlijk in het zonnetje met uitzicht over het dorp. Op twee plaatsen zagen we schoolkinderen rondlopen en later een plekje zoeken op het dak van de school. In de winter is het buiten vaak warmer dan binnen. De gebouwen hebben dikke muren en maar kleine openingen als raam ( zonder glas natuurlijk) Daarom krijgen de kinderen buiten op het schoolplein of op het dak de eerste lessen. De kinderen gebruiken boeken en schriften, maar een schoolbord hebben wij niet gezien. 

We kregen  een prima ontbijt, waarbij de gastheer een papaya serveerde Wij hadden aangegeven graag fruit bij het ontbijt te willen , dus de gastheer was s'morgens naar het dorp gegaan om er 1 te kopen. Ook eten ze aardappelen ( gebakken in ghee) met masala erover , en de gastvrouw had toast voor ons gemaakt. Samen met boter en jam was het een prima ontbijt. Smaak van koffie en thee is vrijwel hetzelfde, het ziet er ook hetzelfde uit. Daarom een theezakje uit de koffer gediept, en de gastheer om gekookt water gevraagd. Kwam er toch weer black chai … ( dan maar in de herkansing, de 2e keer lukte het om alleen water te krijgen) Ook serveren ze een graansoort ( Birna ) die gemaakt kan worden met water of melk. Die vult prima, dan kun je weer een tijdje vooruit. Het restant van de papaya mochten we meenemen naar onze kamer. 

Na het ontbijt een wandeling door het dorp gemaakt. De hele "hoofdstraat" door gewandeld. Talloze winkeltjes van binnen kunnen bekijken. De shopeigenaar was telkens zeer welwillend en vertelde ons maar al te graag wat er zoal te koop was. Van kruidenier, zilver en goudsmid, kleermaker, apotheek, ( de dokter zat in het winkeltje ernaast) En kijk eens even hoe de beste man zit te poseren . Hartverwarmend!

De apotheek was zijn buurman. Een apotheekhoudende huisarts zeg maar... De hele winkel lag links en rechts vol met antibiotica. Zowel voor mens áls voor dier!

Er werden op  zeker een tiental plaatsen identieke waar aangeboden. Je snapt niet hoe ze er van kunnen leven. Toen ik daarnaar vroeg deed de gastheer de vraag af met een glimlach. Dan weet je genoeg; niet verder vragen want een antwoord heeft ie niet of wil hij niet geven. 

Ook verschillende kappers gezien. Dat is niet zo verwonderlijk, ze knippen en scheren. De mannen zien er heel goed  uit qua uiterlijke verzorging. Dus zullen frequent een bezoekje aan de kapper brengen. En de winkels zijn er ook voor het sociale contact. Overal neemt men uitgebreid de tijd om bij te praten.

Op een verhoging zaten een aantal mannen te kaarten. Casino noemde de gastheer deze plek. Er mag echter niet voor geld worden gespeeld, dat is verboden in India. De veelal oudere mannen uit het dorp komen samen om een kaartje te leggen als tijdverdrijf.

Ook was er een ambulante handelaar te zien. Veelal wordt daar groente en fruit , van de omliggende boerenbedrijven verkocht. Net zoals ze dat met de melk doen.

De groenteboer met een winkel heeft concurrentie! Persoonlijk één van mijn mooiste foto's tot nu toe .

De goudsmid,( mijn tweede favoriet qua foto)  met daaronder zijn zoon die zilversmid is en tegenover een winkel heeft. Hij was op dat moment bezig om enkelbandjes te maken. Daar lopen veel vrouwen mee , en vaak zitten er belletjes aan , zodat je ze al van ver aan hoort komen lopen.  

Ook was er een kleermaker actief. De naaimachine stond zoals hier gebruikelijk is, buiten onder een afdakje. Ook hier weer een trotse man die ons verschillende van zijn rokken liet zien. Zijn zoon ( hooguit 14 jaar oud) zat vlakbij met de hand te naaien. Zodoende leert hij het vak van zijn vader. Zo gaat dat hier. Kinderen gaan niet vanzelfsprekend naar school, maar leren het vak van hun vader/ moeder.

 Verder een pottenbakker bezocht, het kneden van de klei, tot het maken van de waterkruiken, allemaal gezien. En dan ben ik natuurlijk weer benieuwd waar de vrouw des huizes is ( in veel gevallen krijg je die niet of nauwelijks te zien) draai ik me om en daar staat ze, gezicht bedekt, het is niet netjes dat ze haar gelaat toont , en met een kleine spruit op de arm. Even naar buiten gelopen en daar stond  ze, in het zonnetje. Kon het niet laten, zo mooi. Heb haar de foto laten zien en een grote glimlach kon ik zien toen ze even haar gezichtsbedekking omhoog deed. 

Bij de plaatselijke boekhandel hebben we een honderdtal pennen gekocht. We bezoeken ook nog een school , en kunnen die dan als dank voor ons bezoek aanbieden. We hadden voor ons vertrek al overwogen om iets mee te nemen. Maar ten eerste weet je niet waar behoefte aan is, ten tweede worstelden we , gezien het beperkt aantal kg bagage op de binnenlandse vluchten al met wat we wel en niet konden meenemen. Maar deze optie was natuurlijk de beste. Kopen in het dorp zelf . Goed voor de economie alhier! 

Kinderen kunnen vanaf 5 jaar naar school in dit dorp. Blijkbaar geen landelijke regel, want waar ik het ook vraag tijdens onze rondreis , ik krijg overal een ander antwoord. Dus het zal wel per plaats verschillen . Het niveau van het onderwijs noemde de gastheer ronduit slecht. Op de vraag wat daar de reden van is; zijn de klassen te groot, zijn er te weinig leerkrachten, antwoorde de gastheer" ze hebben er helemaal geen zin in". En dan bedoelde hij de leerkrachten. Een redelijk boute uitspraak van deze man, meestal werd in de antwoorden de gulden middenweg gekozen, maar over dit onderwerp was hij vrij stellig. De leerkracht geniet een behoorlijk aanzien, geen haan die ernaar kraait als hij de kinderen amper iets nieuws leert. Schrijnend om te horen. Onderwijs is toch het eerste wat de situatie van de jongere generatie kan verbeteren. Van een andere gids hadden we al gehoord dat de regering ( lees premier Modi) geen prioriteit stelt aan het onderwijs. Die instelling zorgt ervoor dat ook de komende generatie geen tegengas zal geven tegen het regime . ( ik hoop dat ik hierdoor niet in de cel verdwijn) Maar wat een schatten van kinderen. Sommige heel timide, anderen wat brutaler, maar allemaal erg blij om gasten te ontvangen. In 1 klas heb ik even een poosje bij een paar meisjes kunnen zitten. Ze zouden aansluitend les krijgen in het Sanskriet.

Het is de taal van de grote klassieke literatuur van het Indisch subcontinent, waar zij nog steeds door een aantal brahmanenfamilies en bepaalde hindoeïstische sekten wordt gebruikt. Het is dan ook niet zozeer een volkstaal als wel een cultuurtaal die altijd bij een zekere sociale elite hoorde. ( Wikipedia) In Varanasi hebben we een school gezien die helemaal was ingericht in het geven van deze taal.  Deze was op hetzelfde terrein als de ashram, vaak worden deze gecombineerd in een leefgemeenschap.

Onderstaande foto is gemaakt terwijl de kinderen van een school die we bezochten zich klaarmaken voor een ontvangstlied. 

Voordat de Sanskriet lessen begonnen even met een paar meisjes gesproken. Het meisje dat voor de kijker links van mij  zit,  was al eens in Agra geweest en had de Taj Mahal gezien. Ze had 6 zussen , waarvan er 1 inmiddels was overleden en 1 broer. Het was een extravert meisje van 14 jaar oud. Het meest bijzondere was wel dat ze al eens in Agra was geweest, en vrij goed Engels sprak. De meeste kinderen kwamen niet verder dan het naastgelegen dorp, en verstonden maar een enkel woord Engels, spreken konden ze het al helemaal niet. En dat terwijl er al van kleins af Engels wordt onderwezen in India. 

Zoals hieronder is te zien, krijgen de kinderen in de winterperiode buiten les. De lokalen zijn veel te koud, geen ramen erin dus een eventuele kachel zou ook niets toevoegen. Dan kun je beter in het zonnetje zitten.

Selfie ! Selfie!  

Na dit bezoek zijn we terug gewandeld naar de home-stay. Daar had onze gastvrouw een heerlijke lunch voor ons gemaakt. Tijdens de maaltijd springt de gastheer plotseling op, en gaat op een draf naar onze kamer. Komt hij even later terug met een vrijwel leeg bord waar de papaya op had gelegen ( restant van het ontbijt)  Hij had blijkbaar gestommel gehoord in onze kamer. We hadden de balkondeur open gelaten zodat het zonnetje lekker de kamer kon verwarmen. Een aap was op de geur af gekomen en was er met de papaya vandoor gegaan. Heb me maar verontschuldigd bij de beste man, hij was er tenslotte speciaal voor naar het dorp gegaan die ochtend om er één te kopen.

Na de lunch even opgefrist en gerust. Na een kopje thee zijn we met de gastheer via een kruip-door sluip door paadje tussen de akkers van de boerderijen langs gewandeld. Veel boeren waren met hun vrouwen en kinderen op de akkers aan het werk. Onkruid wieden, oogsten. en enkele planten en struiken kregen water. Op verschillende plaatsen maakte de gastheer even een praatje, mensen reageerden ook hier weer erg nieuwsgierig, op een positieve manier. Op de ene plek kregen we vruchten, op de andere een rode biet ( heerlijk!) en elders konden we een wortel of rettich krijgen. Af en toe vriendelijk geweigerd, we zaten nog vol van de lunch. Bij sommige boeren werden we op de thee ( chai) gevraagd, iedereen wilde je wel binnen uitnodigen, hun vee of tractor laten zien. Dat laten we ons natuurlijk geen 2 x zeggen. 

Als je dan verteld ( de gastheer fungeerde als tolk) dat je vroeger als dochter in een boerengezin moest meehelpen , en als kind al op een tractor hebt gereden , daar kun je mee aankomen. De mannen sloegen elkaar van plezier op de schouder en vonden het helemaal geweldig . En weer door...

Via een houtzagerij

En dit prachtexemplaar

Belanden we via deze 83 jarige man, die voor een mooie foto wel 3 maal op en neer is gelopen;

Op een bankje met 3 belangrijke mannen van het dorp. Niks gearrangeerd, en  we hebben ontzettend genoten. 

Bij ons verblijf aangekomen wilden we naar onze kamer gaan maar....  Een goede vriend van de gastheer kwam even langs op zijn motor, en de gastheer riep ons . Nou ja; zeg nou zelf , dat laat ik me geen 2e keer zeggen als de beste man me aanbied om even een rondje op zijn motor te maken. Had aangegeven thuis ook motor te rijden maar dit had ik niet verwacht. In de dorpstraat werd ik nagekeken en werd er her en der geapplaudisseerd .  Kon alleen de weg terug niet zo goed vinden (en  dat had ik kunnen weten) maar gelukkig stonden de mannen me langs de straat op te wachten. Dat was mijn eerste rit ooit, zonder helm, zonder geldig rijbewijs , en links rijdend.

Zo komt er ook aan deze dag een einde. Na wederom een heerlijke maaltijd, en een hele lading prachige herinneringen  onder de wol.  Morgen trekken we verder met de auto naar Ranthambore National Park.